Canı acıdığında “geçti, birşey yok” diyoruz hemen, korkmuşsa mesela “ne varmış korkacak” diye belki yüreklendirmeye çalışıyoruz ya da üzüldüğünü farkedersek çözüm önerilerimizi hızla sıralıyoruz. (“Ayşe benimle oynamak istemiyor” “O zaman sen de başka bir arkadaşınla oyna” gibi…).
Bazen sanıyoruz ki yaşadığı olumsuz bir durum, bir duygu hakkında konuşursak daha fazla incinir, daha da büyütür zihninde.
İstiyoruz ki üzülmesin, çabucak uzaklaşsın ona rahatsızlık veren durumdan, duygulardan…
Peki o anlarda gerçekten neye ihtiyaç duyuyor dersiniz?
Aslında sadece anlatmak ve anlaşılmak…
Paylaştığında, anlaşıldığını farkettiğinde rahatlamaya da başlıyor.
Ne hissetiğini sorun. Siz sadece ayna tutun, çözümlerine kendisi ulaşsın.
Henüz tanımlayamıyor, ifade edemiyorsa; duygularını siz isimlendirin, ne yaşadığını anlatın.
“Korkmuş olmalısın” “Çok acıdı değil mi” gibi…
Duygular bastırıldığında, sıkışıp kaldığında sürekli bir psikolojik gerilime yol açar.
Biz yetişkinler için de böyle değil midir?
Duygularının kontrolünü verin çocuğunuza, yok saymayın…
Duygularını tanıması, ifade edebilmesi için cesaret verin…
Pelin Çatalgöl
Uzm. Psikolog
İletişim Problemleri, Dil ve Konuşma Güçlükleri, Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite, Sosyal ve Duygusal Problemler, Dürtü Kontrol Sorunları, Otizm Spektrum Bozuklukları, Gelişimsel Sorunlar yaşayan çocuklarda floortime terapisi etkin bir şekilde kullanılabilir.
İNCELE
